صدای خاموش حسابداران رسمی

یادداشت شماره ۷

عنوان: صدای خاموش حسابداران رسمی

در نگاه اول، جامعه حسابداران رسمی ایران نهادی منسجم و حرفه‌ای به‌نظر می‌رسد. اما اگر به آمار دقیق‌تر نگاه کنیم، یک واقعیت نگران‌کننده آشکار می‌شود: حدود ۴۰ درصد از اعضای جامعه، عملاً غیرشاغل در حرفه‌اند.

بخش قابل‌توجهی از این گروه، همان جوانانی هستند که از سال ۱۳۹۰ به بعد در آزمون‌ها پذیرفته شدند. اما به‌جای آن‌که وارد میدان حرفه شوند و انرژی تازه‌ای به جامعه بیاورند، به‌دلیل نبود حق‌الزحمه عادلانه و سهم درآمدی مناسب، از مسیر حسابرسی فاصله گرفته‌اند. این‌ها همان سرمایه‌های انسانی حرفه‌اند که امروز یا به مشاغل دیگر رفته‌اند یا انگیزه‌ای برای مشارکت در فعالیت‌های صنفی، از جمله انتخابات شورای‌عالی، ندارند.

این سکوت و بی‌تفاوتی، زنگ خطری جدی است.
وقتی نزدیک به نیمی از اعضا نه شغلی در حرفه دارند، نه در انتخابات مشارکت می‌کنند، سرنوشت جامعه به دست یک اقلیت کوچک از بخش شاغلین رقم می‌خورد. طبیعی است که چنین ساختاری نمی‌تواند نماینده واقعی دغدغه‌ها و مطالبات بدنه حرفه باشد.

اما این پایان راه نیست.
اتفاقاً انتخابات پیشِ‌رو فرصتی استثنایی برای بازگرداندن این صداهای خاموش است. اگر برنامه‌ای روشن برای ایجاد انگیزه و بازگشت این اعضا به حرفه تدوین شود – از جمله:
 • بازنگری جدی در نظام حق‌الزحمه،
 • طراحی مدل‌های درآمدی پایدار برای مؤسسات،
 • گشودن مسیرهای شغلی روشن برای نیروهای جوان،
 • و سهیم‌کردن آن‌ها در آینده حرفه‌ای مؤسسات –

می‌توان امید داشت که این بدنه خاموش دوباره فعال شود.

واقعیت این است:
اگر امروز این جمعیت عظیم را بازنگردانیم، فردا حرفه ما کوچک‌تر، منزوی‌تر و کم‌اثرتر خواهد شد.
اما اگر بتوانیم انگیزه را به آن‌ها برگردانیم، جامعه حسابداران رسمی نه‌تنها پویا می‌ماند، بلکه به نهادی قدرتمندتر و اثرگذارتر تبدیل خواهد شد.

صدای خاموش حسابداران رسمی باید دوباره شنیده شود؛ و این فقط با برنامه، اقدام و شجاعت شورای‌عالی آینده ممکن است.

محمد قبول
حسابدار رسمی